De zoektocht naar niets

De zoektocht naar niets

Het Begin van de Vertwijfeling

Maarten liep langs de grachten van Amsterdam. De stad was druk, zoals altijd. Fietsen scheurden voorbij, mensen praatten, winkelwagentjes ratelden over de klinkers van de straat. Alles gebeurde om hem heen, maar Maarten voelde zich niet betrokken. Het leek wel of de wereld zijn eigen koers voer, los van hem, en hij niet in staat was om daarin een betekenisvolle rol te spelen.

Zijn leven was altijd ‘normaal’ geweest, of wat je normaal mocht noemen. Hij had een baan als data-analist bij een middelgroot bedrijf, een appartement in de stad, vrienden waarmee hij af en toe een biertje dronk. Toch begon er iets in hem te knagen. Het was niet iets wat hij plotseling voelde, maar meer iets wat zich langzaam aan hem opdrong. De dagelijkse dingen verloren hun betekenis, en de incidenten die zich in de wereld afspeelden leken niets meer dan een opeenstapeling van onbegrijpelijke gebeurtenissen.

Waarom moest hij elke dag opstaan en naar zijn werk gaan? Waarom leek alles wat hij deed – al die rapporten, al die vergaderingen – uiteindelijk nergens toe te leiden? En waarom, dacht hij, hield hij zichzelf vast aan deze routine als er geen duidelijk doel in het verschiet lag? Het was alsof hij zich in een eeuwige cirkel bevond, gedreven door niets anders dan de verwachting van anderen, terwijl hij zelf geen antwoord had op de vraag waarom.

Die middag, op het werk, kreeg hij een nieuw onderzoeksrapport om door te nemen. Het ging over de efficiëntie van bepaalde bedrijfsprocessen, en hoe kleine veranderingen in de aanpak zouden kunnen leiden tot hogere winst. Het rapport was vol cijfers, grafieken, en bevindingen. Maar Maarten keek naar het papier voor zich en voelde niets. Wat was het nut van deze gegevens? Wat maakte het uit of de winst steeg of daalde? Het leek allemaal onbeduidend.

“Maarten?” De stem van zijn collega Jolien bracht hem terug naar de realiteit. “Wat vind je ervan?”

Maarten keek op en zag haar nieuwsgierige blik. Ze verwachtte een antwoord, een mening, iets dat zijn inzicht in het rapport zou weerspiegelen. Maar in plaats van een reactie te geven, voelde hij een golf van vertwijfeling over zich heen komen. “Ik… ik begrijp het niet,” zei hij uiteindelijk.

“Wat bedoel je?” vroeg Jolien, een frons op haar gezicht.

“Waarom doen we dit?” Maarten wees naar het rapport. “Waarom zijn we bezig met deze cijfers? Wat is het doel van al deze veranderingen? Het lijkt wel alsof we in een eindeloze spiraal zitten van ‘meer, meer, meer’, zonder dat iemand echt kan uitleggen waarom.”

Jolien keek naar hem, haar ogen een mengeling van verbazing en bezorgdheid. “Dat is wat bedrijven doen, Maarten. Het draait allemaal om groei, efficiëntie. Het is de manier waarop de wereld werkt.”

Maarten knipperde met zijn ogen. “Maar waarom? Wat levert het op? De wereld draait door, de dingen gebeuren, maar ik kan het nut niet zien. Alles is met cijfers te verklaren, maar die cijfers lijken geen enkele betekenis te hebben.”

Jolien zweeg een moment, duidelijk niet voorbereid op een filosofisch gesprek. “Ik weet het niet. Misschien moet je er gewoon mee leren leven.”

Die woorden sloegen in als een bom. “Gewoon mee leren leven?” herhaalde Maarten, zijn stem trilde. “Is dat alles? Moet ik gewoon doen wat van me verwacht wordt, zonder ooit te begrijpen waarom?”

Hoofdstuk 2: Het Onderzoek naar de Onbegrijpelijkheid

Maarten voelde zich steeds verder verwijderd van de werkelijkheid om zich heen. Het begon met kleine dingen: het nieuws, de krantenkoppen, de gesprekken die hij in de trein hoorde. Alles leek in wezen te draaien om zaken die Maarten niet kon plaatsen. Politieke intriges, economische schommelingen, de constante stroom van informatie – alles leek met elkaar verbonden, maar wat was de werkelijke reden dat hij zich hiermee moest bezighouden?

Op een avond besloot Maarten het probleem van zijn onbegrip direct aan te pakken. Hij sloot zich op in zijn appartement en begon diep in de onderzoeksrapporten van zijn bedrijf te graven. Hij wilde begrijpen waar die cijfers vandaan kwamen, waarom bepaalde keuzes werden gemaakt. Maar hoe dieper hij groef, hoe minder hij het gevoel kreeg dat er daadwerkelijk antwoorden waren.

In plaats daarvan vond hij een wirwar van cijfers die elkaar soms tegenspraken, verhalen die niet logisch leken, en verklaringen die soms niets anders dan jargon waren. Er was altijd iemand die zei: “Dit is de manier waarop het werkt, dat is hoe we het altijd doen.” Maar Maarten vroeg zich af: was dit het enige dat nodig was? Was dat het nut van alles?

Hij besloot meer te zoeken, breder te denken. Hij las boeken over filosofie, psychologie, sociologie. Hij zocht naar antwoorden in de geschiedenis, de wetenschap, en zelfs in de kunst. Maar elke keer als hij dacht iets te begrijpen, verscheen er een nieuwe laag van onduidelijkheid. Was er ooit echt een antwoord op al deze vragen? Of was het leven simpelweg een toevallige opeenstapeling van gebeurtenissen zonder betekenis?

De strijd tegen zijn eigen onbegrip leek eindeloos. Hij zat met een stapel boeken naast zich, de pagina’s vol met woorden die voor hem steeds meer betekenisloze patronen werden. Wat was het nut van al deze onderzoeken? Wat was het nut van het leven zelf?

Hoofdstuk 3: De Onmogelijkheid van Begrip

Op een regenachtige ochtend, maanden na zijn zoektocht naar antwoorden, zat Maarten op een bankje in het Vondelpark. De bladeren ritselden zachtjes, de lucht was grijs, en mensen liepen voorbij zonder echt te kijken. Voor het eerst voelde Maarten een soort kalmte. Het was geen acceptatie van het leven zoals het was, maar eerder een leegte. Een leegte waarin hij niet langer probeerde alles te begrijpen.

“Misschien moet ik gewoon accepteren dat er geen antwoorden zijn,” dacht Maarten, terwijl hij naar de regen keek die langzaam in het park viel.

Maarten had jarenlang geprobeerd te begrijpen waarom de wereld werkte zoals zij deed, maar nu was hij tot de conclusie gekomen dat hij misschien de enige was die zich deze vraag stelde. Hij keek naar de mensen om zich heen, die in hun eigen wereld zaten, en realiseerde zich dat zij waarschijnlijk nooit de vraag hadden gesteld die hij zich al die tijd had gesteld. En misschien was dat de manier waarop het moest zijn: je hoefde niet alles te begrijpen om te leven.

De regen viel harder, maar Maarten bleef zitten, zonder enige haast. Het antwoord op zijn vraag was misschien dat er geen antwoord was. En dat was iets dat hij eindelijk leek te kunnen accepteren.